Naam: Idso Wiersma
Geboortedatum: 22 mei 1952
Beroep in het dagelijks leven: beleidsadviseur gemeente Groningen
Coach van een asielzoekers sinds april 2014
In de kerk waar ik lid van ben, werd een oproep gedaan door een eerder begonnen coach van een asielzoeker. De oproep sprak mij aan, aangezien ik er aan toe was om naast mijn werk iets totaal anders te gaan doen. Iemand persoonlijk begeleiden had ik nog niet eerder gedaan en de problematiek van asielzoekers vind ik één van de pijnlijkste dingen die in onze samenleving gebeuren. Daarom wilde ik graag mijn steentje bijdragen.
De jongere die ik begeleid heeft een heel praktische droom, namelijk werken bij een technisch bedrijf. Daar heb ik hem bij geholpen door met hem op sollicitatiegesprek te gaan en vervolgens te helpen de formaliteiten te regelen. Dit is tweeledig: het feitelijk (als vrijwilliger) aan het werk gaan bij een bedrijf èn de bereidheid van het bedrijf verkrijgen om een officiële tewerkstellingsvergunning aan te vragen bij het UWV, met de processtappen die daarbij horen, waaronder een goedkeuring van de IND. Dit is ook voor New Dutch Connections een interessante testcasus om te bezien of de overheid inderdaad meewerkt om asielzoekers aan nuttig werk te helpen.
Naast dit proces heb ik me ervoor ingezet dat mijn coachee taallessen kon gaan volgen. Bij dit alles was het van belang om te blijven aansluiten bij de motivatie van mijn coachee en hem te stimuleren om vol te houden, want het traject om aan het werk te komen duurde naar mijn mening te lang.
Gedurende het proces heb ik een kalme, vastberaden coachee gezien, die steeds positief bleef. Wel heb ik hem eens in paniek getroffen toen hij een gesprek moest hebben met de Dienst Terugkeer en Vertrek. Maar ook heb ik positieve ontwikkeling gezien. Zo heeft hij gaandeweg geleerd zichzelf beter te presenteren. Zijn echte kwaliteiten worden echter wellicht nog steeds gemaskeerd doordat hij heeft af te wachten wat de overheid over hem beslist en door zijn gedwongen wachten op wat er komen gaat.
We hebben in de loop der tijd een goede relatie opgebouwd die voelt als een vader-zoon relatie of een leraar-leerling relatie. Anderzijds heb ik ook enige emotionele afstand gehouden. Hartverwarmend waren de positieve en dankbare reacties die ik vaak kreeg. Ik had me heel goed kunnen voorstellen dat mijn coachee murw was geworden van de ellende van zijn vlucht destijds en van de lange procedure en onzekerheid om een verblijfsstatus te krijgen als er echt verder niemand was die naar hem omkeek of hem hier wegwijs maakte in de samenleving.
[blue_box]
“Dit coachtraject heb ik als een verrijking ervaren. Voor het eerst zette ik een voet binnen een AZC en heb de werkelijkheid van asielzoekers van dichterbij gezien. Ik lees de krant nu anders. Mijn overtuiging is dat alle Nederlanders een doorlopende taak hebben in de humanisering van de samenleving. Een land met alleen autochtone Nederlanders is voorgoed voorbij. Iedereen hoort erbij en kan, mag en moet medeverantwoordelijkheid dragen. Helaas zullen er ook in de toekomst nog veel mensen hun dierbare land willen verlaten omdat het hen daar ontbreekt aan een humane samenleving. Ik wil proberen in de toekomst opnieuw een steentje bij te dragen.”
[/blue_box]
