Afgelopen donderdag werd de Compassieprijs voor de 2e keer uitgereikt. En deze keer aan Ambrose Ongwen met zijn sportproject Peace Beyond Borders voor jonge krijgers in Oost-Afrika, Kenia. Bijzonder om de prijs door te geven aan een Afrikaan. Het was niet alleen daarom een bijzondere donderdag, het was ook Witte Donderdag. Het verhaal kennen we. Op witte donderdag geeft Jezus zijn leerlingen de opdracht om de Joodse paasmaaltijd, het Pascha, voor te bereiden.
Deze maaltijd nuttigt hij samen met zijn leerlingen. Het is zijn laatste avondmaal. Jezus weet dit en is bang voor de zware opdracht die hem te wachten staat. Op de avond van witte donderdag wordt Jezus in de steek gelaten door zijn leerlingen en verraden door Judas die hem een kus geeft. Vijanden weten nu wie Jezus is en nemen hem gevangen. De volgende dag zal Jezus sterven aan het kruis.
Witte donderdag herinnert mij eraan dat oude vrienden verraders kunnen worden. Dat de schaduw het licht van liefde en gemeenschap kan bedekken. Dat goede vrienden onbekenden kunnen worden. Dat iemand die ons dierbaar is door angst kan verdwijnen. Dat vrienden die in veiligheid leven, kunnen vergeten dat anderen in onveiligheid leven. Witte donderdag herinnert mij eraan dat voor sommigen elk moment het laatste moment in vrijheid kan zijn.
Juist op deze dag denk ik altijd aan de mensen die niemand kent. Die niemand wil kennen vanwege hun juridische status. Mensen die vanwege hun status gebruikt of misbruikt worden door personen of instellingen. Omdat deze personen en instellingen weten dat ze altijd vrijuit gaan. Omdat illegalen hen niets kunnen maken. Omdat illegalen geen familie hebben. Omdat ze weten dat illegalen niet voor hun humaniteit op kunnen komen.
Op de dag van de uitreiking van de Compassie Prijs dacht ik aan de 100.000 illegalen die in Nederland wonen. En ik dacht aan de angst waarmee zij leven dat elke dag voor hen een witte donderdag kan zijn. En met deze gedachte in mijn hoofd heb ik As I Left My Father’s House gespeeld voor de aanwezigen bij de uitreiking van de compassie prijs. Het was memorabel. Want iedereen realiseerde zich dat door onze aanwezigheid, door jouw aanwezigheid en jouw verbinding, deze onbekende bewoners van Nederland een vorm van waardigheid krijgen. Omdat jij en ik hen zien. Hen anders zien. En hun nieuwe familie zijn.
Voor mij was deze witte donderdag de start voor de aandacht die wij samen met u willen besteden aan de onzichtbare inwoners in uw stad, in ons Nederland.
Bright