Tijdens intervisiebijeenkomsten, matchingsdiners en andere activiteiten wordt dikwijls aan vrijwilligers gevraagd om een verslag te schrijven. Lees hier het mooie sfeerbeeld dat Ikram Sakar neerzet in haar verslag over de matchingsbijeenkomst in Deventer.
Het begint allemaal op een dinsdagavond. Ik stap de trein in en merk aan mezelf dat ik behoorlijk zenuwachtig ben. Ik vraag mezelf af hoe dat komt, want ik ben niet degene die deze avond gematcht gaat worden met één van de jongeren. Ik zou alleen aanwezig zijn om een verslag te schrijven over de avond. Tenminste, dat dacht ik. Ik vraag mezelf af hoe zo’n avond in elkaar zit, wat we gaan doen, hoe de jongeren erover denken; hebben zij er ook zin in of kijken ze er tegenop? En wat nou als het niet klikt tussen de jongeren, het maatje en de coach? Hoe zou dat opgelost worden? Zo dwalen heel wat vragen rond in mijn hoofd.
Er komt een groepje naast mij zitten en we raken in gesprek. Er wordt gevraagd waar ik naar toe ga en ik vertel trots: ‘Naar een kennismakingsavond van New Dutch Connections!’. En wat een toeval, zij gaan er ook heen! Wat ben ik blij dat ik samen met hen kan gaan. We stappen uit op het station en gaan lopend op weg naar het Jade College. Van een afstand zie ik een heleboel mensen in het schoolgebouw. Het eerste wat mijn aandacht trekt als we binnenlopen, is een meneer die een snaarinstrument uit West-Afrika bespeelt; de Kora. Het klinkt prachtig en het zorgt voor een gezellige sfeer. Een leuke ontvangst! Ik loop verder en zie steeds meer mensen, maar vooral ook nieuwsgierige gezichten. Alle vragen die in mijn hoofd ronddwaalden, zijn plotseling verdwenen.
Eén voor één vindt iedereen zijn plekje en start de kennismaking. Af en toe ziet het er best grappig uit, want de jongeren spreken de taal niet of nauwelijks en de maatjes en coaches doen ontzettend hard hun best om een gesprek op gang te houden. Er worden gebaren gebruikt, foto’s voorgelegd en nog komt de boodschap soms niet over. Maar gelukkig kan iedereen er om lachen! De jongeren die in het begin van de avond wat terughoudend en gespannen overkwamen, voelen zich nu duidelijk zekerder.
Eén van de NDC medewerkers komt naar mij toe en vraagt of ik ook een maatje wil worden. Ik zeg gelijk: ‘Nee!’ en denk in mezelf: kan ik dat wel? Kan ik hem wel datgene bieden waar hij behoefte aan heeft? Niet wetende dat alleen al het zijn van een maatje en het maken van een praatje al heel veel voor ze betekent, want zij zijn degenen die helemaal opnieuw moeten beginnen en alle kleine beetjes zullen ze hierbij helpen. Wat er daarna gebeurde, is iets waar ik voor altijd dankbaar voor zal zijn. Weer een ander medewerker van NDC komt naar me toe en vraagt of ik bij één van de jongeren wil gaan zitten die nog geen maatje of coach heeft. Waarschijnlijk ziet ze aan me dat ik twijfel. Ze geeft aan dat als ik alleen vanavond bij hem ga zitten, dat al voldoende is. Ik denk: één avondje kan toch geen kwaad? Op weg naar deze jongen hoor ik mijzelf opeens zeggen: ‘Ik wil ook best maatje zijn?’.
Ik stel me voor. Hij is nog zo jong; pas achttien jaar. Ik vind het moeilijk om vragen te stellen, want ik wil hem niet kwetsen. Ik ben namelijk erg nieuwsgierig en kan soms doorslaan in het stellen van vragen. Het gesprek komt op gang en het gaat eigenlijk allemaal vanzelf. Ik realiseer me waarom ik met mensen wil gaan werken. Het geeft mij voldoening als ik mensen gelukkig zie. De glimlach op zijn gezicht geeft mij al zoveel positieve energie. Ik heb absoluut geen spijt van mijn keus om maatje te worden. Ik ben juist ontzettend blij dat ik op deze manier een bijdrage kan leveren.
Wat mij deze avond voornamelijk is bijgebleven, is dat de jongeren stralen wanneer ze in hun eigen taal spreken. Het doel is dan ook die stralende gezichten te kunnen zien wanneer ze in het Nederlands communiceren. Als afsluiting van dit stuk wil ik nog delen dat het gaat om een groep jongeren met ieder een eigen uniek verhaal. Jonge mensen met dromen en eigen kwaliteiten. Het wordt een grote zoektocht voor zowel de jongeren als de coaches en maatjes om erachter te komen wat die kwaliteiten en dromen zijn. Ik ben er klaar voor en ik heb er zin in!
Ikram Sakar, maatje in Deventer
