‘Lang leve The Bright Side of Life!’
Lovende woorden van Wim Oolbekkink, programmamaker Campus Landgoed Zonheuvel. Wim Oolbekkink schreef een column over The Bright Side of Life: ”Deze wil ik jullie niet onthouden. Het is echt gebeurt. Ik was er bij.”
The Bright Side of Life
”Over hoe ongemakkelijk het soms is en hoe Bright het kan worden.
Het is 29 augustus. Het tweedaagse congres van de stichting CSC is gestart over bezield leiderschap. Na een lange hete zomer regent het juist vandaag pijpenstelen. Het openluchttheater op de Campus Landgoed Zonheuvel ligt er troosteloos bij. De toneelvoorstelling van Bright O. Richards zal daar niet plaatsvinden. Niks Bright Side, daarvoor moeten we naar binnen. Daar straalt een glimmende Bright in smetteloos wit pak. Dit is Bright Side of Life in levenden lijve. In zijn element op een podium met een rol die op zijn lijf geschreven staat.
Theatermaker Bright vluchtte in 1993 uit de burgeroorlog in Liberia. In Nederland studeerde hij aan de theateracademie in Arnhem. Hij werd bekend van het aangrijpende stuk As I Left My Father’s House.
Daar waar het goed met je gaat, is je thuis. Dat is in een zin de boodschap van de avond. Maar Bright doet veel meer dan een theatervoorstelling. In de voorbereiding die ik het hem mocht doen, vroeg hij of er vluchtelingen uit het AZC in Leersum betrokken konden worden bij de voorstelling. Na enig rondbellen mobiliseerden we twee jongeren uit het AZC, Khaled, zijn vrouw en hun driejarig dochtertje.
Naast de vier jongeren die Bright zelf had meegenomen, stelden zij zich voor aan de zaal en deelden hun dromen. Piloot worden, designer, journalist, make-up artist. Daarmee werd direct een toon gezet. Dit zijn jonge mensen met echte dromen, verlangens en een toekomst die voor hen ligt. Ze zijn actief op zoek naar werk of een opleiding. Niet langer gehinderd door oorlog of geweld. Dat is in zichzelf al aangrijpend.
Vanavond brengt Bright zijn nieuwste voorstelling The Bright Side of Life. Beter op de hoogte van de verzekeringswetgeving dan menigeen in de zaal speelt hij soepel met emoties. Het is niet grappig om uit een oorlogssituatie te moeten vluchten. Het is niet grappig om in een kafkaëske asielprocedure terecht te komen. Maar Bright is de enige die daar grappen over mag maken. The Bright Side of Life blijft theater. Als het een moment zwaar en aangrijpend wordt pompt Bright met een grap extra zuurstof de zaal in of speelt Oleg Fateev onnavolgbaar op zijn accordeon.
Aan het einde van de avond is er het nagesprek. De jongeren die zich voorstelden worden door Bright in de schijnwerpers gezet. Wie kent er iemand die piloot is en met deze jongere in contact kan treden? Geen reactie, het blijft stil. Wie kent er iemand die piloot is en met deze jongere in contact kan komen. Onrustig geschuifel… We zijn toch in een toneelvoorstelling niet op een marktplaats? Maar Bright is onverstoorbaar! Hij verdraagt het ongemak omwille van de toekomst van de jongeren.
Uiteindelijk wordt iedere jongere gekoppeld aan iemand uit de zaal. En niet zonder gevolgen! Daar waar het goed met je gaat, is je thuis. Volgens mij gaat het wel goed met Bright. Hij is zo ontspannen dat hij de klompen waarmee hij het podium op kwam laat staan en blootsvoets naar huis gaat.
Een week later zit ik in de lobby van het hotel op de Campus Landgoed Zonheuvel. In mijn ooghoek zie ik Khaled binnenkomen. We groeten elkaar en hij vertelt me stralend dat hij zojuist een baan heeft gekregen in het hotel. En dat zijn vrouw al een week appt met een vrouwelijke congresbezoeker die zelf ook een kindje van drie jaar heeft. Binnenkort spreken ze af om gezamenlijk een kopje koffie te drinken.
Dat had Bright niet kunnen verzinnen. Dat hadden we nooit zo kunnen organiseren. Maar het gebeurt wel. Lang leve The Bright Side of Life!”
Wim Oolbekkink
Programmamaker Campus landgoed Zonheuvel
